امامیه در عصر سلجوقیان(429-589ق.)

در پی سیطره یافتن سلجوقیان بر ایران و عراق و به سبب علاقه آنان به حمایت از تسنن، شیعیان دوازده امامی که امامیه خوانده می شدند، با سختگیری فرمانروایان جدید روبرو شدند. سلجوقیان آنان را از مناصب اداری راندند، پیشوای دینی آنان ، شیخ طوسی -مجبور به فرار از بغداد گردید و در پی سرکوب شورش بساسیری ، شیعیان ساکن در محله کرخ، مورد حمله سنیان قرار گرفتند. اما این وضع پایدار نماند و در طی سلطنت سلجوقیان ، شیعیان امامی مذهب توانستند متصدی مناصب اداری گردند، به وزارت برسند و در عرصه اجتماعی از قدرت و نفوذ بسیار برخوردار گردند. این رساله ، افزون بر توصیف جایگاه سیاسی و اجتماعی امامیه در طی دوران سلطنت سلجوقیان ، به تبیین عوامل موثر در تغییر معادله قدرت به سود آنان و نیز زندگینامه و آثار برخی از دانشوران امامی مذهب آن دوران پرداخته است.